Przesłanie Benedykta XVI 

Jaśniejąca gwiazda

Publikujemy przesłanie, które Benedykt XVI wystosował do biskupa Avili Jesusa Garcii Burilla z okazji 450. rocznicy założenia klasztoru św. Józefa w Avili i zapoczątkowania reformy zakonu karmelitańskiego, będącej dziełem św. Teresy od Jezusa.

Czcigodny Brat
Biskup Jesús García Burillo
Biskup Avili

1. Resplendens stella. „Niczym gwiazda wielkim blaskiem jaśniejąca” (Księga życia 32,11). Tymi słowami Pan zachęcił św. Teresę od Jezusa do założenia w Avili klasztoru św. Józefa, co dało początek reformie zakonu karmelitańskiego, którego 450-lecie będzie obchodzone 24 sierpnia. W związku z tą radosną rocznicą pragnę złączyć się w radości z umiłowaną diecezją Avili, zakonem karmelitów bosych, ludem Bożym pielgrzymującym w Hiszpanii oraz wszystkimi w Kościele powszechnym, którzy w duchowości terezjańskiej znaleźli niezawodne światło, prowadzące do odkrycia, że przez Chrystusa człowiek dochodzi do prawdziwej odnowy swojego życia. Ta wybitna kobieta, zakochana w Panu, nie pragnęła niczego innego, jak Jemu podobać się we wszystkim. W istocie, świętym jest nie ten, kto dokonuje wielkich rzeczy, bazując na swoich wybitnych ludzkich zaletach, ale ten, kto pokornie pozwala Chrystusowi wejść do jego duszy, działać poprzez jego osobę, i na to, aby On był prawdziwym sprawcą wszystkich jego działań i pragnień, Tym, który inspiruje wszelkie inicjatywy i wspiera wszelkie milczenie.

Mniszki Bose Zakonu Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel
Moniales Discalceatae Ordinis Beatissimae Virginis Mariae de Monte Carmelo
(OCD)

Nazwa Zakonu pochodzi od góry Karmel w Palestynie, związanej z postacią proroka Eliasza, którego Zakon uważa za duchowego Ojca. Skalne groty Karmelu już od V w. zamieszkiwali pustelnicy - ludzie szukający Boga, zainspirowani wezwaniem Eliasza: „Żyje Bóg, w obliczu którego stoję” i „Żarliwością rozpaliłem się o chwałę Pana, Boga Zastępów”. To drugie wezwanie do dziś istnieje w herbie Karmelu. Pustelnicy czcili Maryję, szczególnie tajemnicę Jej Bożego Macierzyństwa, której poświęcili pierwszą kaplicę zbudowaną przy źródle Eliasza. Na początku XIII w. pustelnicy ci zaczęli tworzyć pierwsze struktury zakonne. „Formuła życia” napisana na ich prośbę przez św. Alberta, Patriarchę Jerozolimskiego, była kilkakrotnie zatwierdzana przez Kościół jako Reguła Zakonu, ostatecznie w 1247 roku, gdy po zajęciu Ziemi Świętej przez Saracenów karmelici przenieśli się do Europy i musieli odejść od ściśle pustelniczego charakteru życia.

Drodzy Bracia i Siostry Karmelu terezjańskiego, jak również zrzeszeni we Wspólnotach agregowanych do naszego Zakonu, cała Rodzino Karmelu terezjańskiego obejmująca wszystkich żyjących duchem Karmelu

1. Bóg w swojej niepojętej miłości i dobroci dzieli się z człowiekiem swym zatroskaniem o losy świata. Nikt z tej współpracy nie jest wykluczony, bo też nikt nie rodzi się przypadkowo i bez misji przysparzania dobra Królestwu Bożemu. Z licznego grona ludzkiej społeczności Stwórca powołał niektóre osoby do głębszej zażyłości z sobą, by uczestniczyły w Jego dziełach z większym wkładem dobrowolnej, ofiarnej miłości. Otrzymały one od Stwórcy cenne uzdolnienia oraz osobiste przymioty, dlatego też za ich życia stawiał przed nimi wysokie wymagania. W gronie tych wyjątkowych przyjaciół Boga znalazła się św. Teresa od Jezusa, karmelitanka z klasztoru Wcielenia w Awili.

Karmel Bosy „po polsku”...

Do pierwszego spotkania Polaków z reformowaną gałęzią Karmelitów – jak podają źródła - doszło w Rzymie na początku XVII w. W 1602 r., ówczesny student Kolegium Rzymskiego, Andrzej Brzechwa, jako pierwszy Polak przyjął habit karmelitański w klasztorze Santa Maria della Scala na Zatybrzu.

Z woli papieża, 3 lata później, kilku karmelitów bosych z klasztoru Santa Maria della Scala, wyruszyło z misją dyplomatyczno - duszpasterską do Persji. Ich droga prowadziła między innymi przez ziemie Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Zakonnicy, którzy przemierzając ziemie polskie, zyskali szacunek zarówno świeckich, jak i duchownych dygnitarzy, sami dostrzegli znakomite pole pracy na tych terenach. Na ich prośbę w maju 1605 r. kapituła generalna kongregacji włoskiej zadecydowała o założeniu klasztoru „w królewskim mieście Krakowie”. Już z końcem listopada tegoż roku pierwsi karmelici bosi zamieszkali w prowizorycznym klasztorze na przedmieściu Krakowa, za Bramą Mikołajską. Szybki rozwój gałęzi męskiej Zakonu sprawił, że już w 1617 r. powstała prowincja polska (należąca do kongregacji włoskiej).