Karmel Maryi Matki Nadziei

Życie proste i radosne jest przysłowiowe wśród córek św. Teresy, Mniszek Bosych Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel. Prostota będąca nieustannym trwaniem w obecności Boga, radość, która jest tej pięknej rzeczywistości żywym świadectwem.

Życie Sióstr Karmelitanek Bosych jest jakby wyprzedzającą odpowiedzią na zawarte w liście Porta Fidei na rok wiary papieża Benedykta XVI wezwaniem do radości wiary, do entuzjazmu płynącego z jej przekazywania.

Troska o zachowania czystości wiary, o ortodoksję, o jak najdoskonalszy sposób wyrażania uwielbienia Boga płynącego z wiary, leżą u podstaw karmelitańskiego powołania.

Inspiratorem jest biblijny prorok Eliasz, który jako ostatni prorok Prawdziwego i Jedynego Boga sprzeciwia się, szerzącemu się wśród Izraelitów kultowi Baala. „Żarliwością zapłonąłem o Pana, Boga Zastępów(…)” (1Krl19,10), te słowa stają się po wielu wiekach niejako programem życia rodzącego się Zakonu Karmelitańskiego.

Spadkobiercami Eliasza i jego zawierzenia Bogu są Pustelnicy z Góry Karmel, którzy jak mówi tradycja mogli wywodzić się spośród rycerstwa wypraw krzyżowych. Ci Święci Ojcowie w obliczu konieczności powstrzymania zalewu Ziemi Świętej przez kulturę islamu, zamieniają miecze ze szlachetnej stali na miecz wiary i odtąd prowadzą „walkę” o chwałę Boga gorącą modlitwą, wśród umartwień i postów.

Kiedy w XVI wieku Europę zalewa fala reformacji św. Teresa z Avila na wzór swoich świętych poprzedników sięga po najskuteczniejszą broń – modlitwę, nieustanne trwanie w Bożej Obecności. W zreformowanym Karmelu stawia swoim córkom (jak zwykła nazywać wszystkie mniszki) zadanie żarliwej modlitwy o zbawienie dusz i wzrost Kościoła Świętego. Życie w zreformowanych przez Świętą klasztorach jest odpowiedzią „wprost” na skierowane do Eliasza słowa: „wyjdź aby stanąć na górze w obecności Pana” (1 Krl 19,11).

Od 450 lat na całym świecie (od 24 sierpnia 1562 r.) w pełnym oddzieleniu klauzury a jednak zawsze w samym centrum kluczowych wydarzeń, siostry karmelitanki Bose oddają się modlitwie w intencjach Kościoła i świata.

I jak niegdyś biblijny Eliasz tak dzisiaj mniszki bose, są w świecie żywym znakiem Obecności Boga. Żyjąc w całkowitym oddaniu i wierności są ukrytymi świadkami Jego wiernej miłości wobec każdego człowieka.

Maryja, Matka Nadziei, „towarzysząca w pielgrzymce wiary”, „trwająca mężnie w mroku wiary” (Litania do NMP z Góry Karmel) jest najlepszą nauczycielką ofiarowania życia dla dobra Kościoła. Z głębokiej więzi z Matką Wiary i Radości wypływa tej wiary pewność i entuzjazm, tak charakterystyczne dla karmelitańskiego powołania. Instrukcja „Verbi Sponsa”, mówi wprost: „Tak, jak Maryja w Wieczerniku swoją modlitewną obecnością strzegła w swym sercu początków Kościoła, tak kochającemu sercu i złożonym dłoniom mniszek klauzurowych powierzona jest wędrówka Kościoła”.

Znakiem szczególnej obecności Maryi w życiu mniszek bosych jest Szkaplerz Karmelitański. Szkaplerz przyjmowany i z miłością noszony może stać się dla każdego człowieka znakiem udziału w szczególnej misji krzewienia wiary w coraz mocniej zsekularyzowanym świecie. Znakiem przymierza z Maryją, przymierza miłości Jezusa i Jego Mistycznego Ciała. Dla wielu ludzi Szkaplerz staje się też znakiem jedności z ukrytymi za klasztornymi murami – Karmelitankami Bosymi, które rozpalone żarliwością o chwałę Boga, z miłości do Kościoła, wraz z Maryją trwają na straży czystości wiary.

karmelitanka bosa – Ełk 2013