Karmel Maryi Matki Nadziei

16 lipca 2012 r. przeżyłyśmy niecodzienną uroczystość. Tego dnia w naszym Zakonie obchodzimy Uroczystość Matki Bożej z Góry Karmel. Ponieważ obecny rok jest rokiem jubileuszu 400-lecia przybycia Karmelitanek Bosych do Polski oraz 450-lecia założenia przez św. Teresę od Jezusa pierwszego zreformowanego klasztoru św. Józefa w Avila, postanowiłyśmy uroczystość Matki Bożej Szkaplerznej obchodzić szczególnie wyjątkowo. Po raz pierwszy od chwili naszego przybycia do Ełku zaplanowałyśmy 3 dni duchowych przygotowań poprzedzających bezpośrednio uroczystość, które miały charakter zewnętrzny, gdyż zaprosiłyśmy do udziału wiernych. Triduum prowadził O. Marek Kępiński – Karmelita Bosy.

Mniszki Bose Zakonu Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel
Moniales Discalceatae Ordinis Beatissimae Virginis Mariae de Monte Carmelo
(OCD)

Nazwa Zakonu pochodzi od góry Karmel w Palestynie, związanej z postacią proroka Eliasza, którego Zakon uważa za duchowego Ojca. Skalne groty Karmelu już od V w. zamieszkiwali pustelnicy - ludzie szukający Boga, zainspirowani wezwaniem Eliasza: „Żyje Bóg, w obliczu którego stoję” i „Żarliwością rozpaliłem się o chwałę Pana, Boga Zastępów”. To drugie wezwanie do dziś istnieje w herbie Karmelu. Pustelnicy czcili Maryję, szczególnie tajemnicę Jej Bożego Macierzyństwa, której poświęcili pierwszą kaplicę zbudowaną przy źródle Eliasza. Na początku XIII w. pustelnicy ci zaczęli tworzyć pierwsze struktury zakonne. „Formuła życia” napisana na ich prośbę przez św. Alberta, Patriarchę Jerozolimskiego, była kilkakrotnie zatwierdzana przez Kościół jako Reguła Zakonu, ostatecznie w 1247 roku, gdy po zajęciu Ziemi Świętej przez Saracenów karmelici przenieśli się do Europy i musieli odejść od ściśle pustelniczego charakteru życia.

Drodzy Bracia i Siostry Karmelu terezjańskiego, jak również zrzeszeni we Wspólnotach agregowanych do naszego Zakonu, cała Rodzino Karmelu terezjańskiego obejmująca wszystkich żyjących duchem Karmelu

1. Bóg w swojej niepojętej miłości i dobroci dzieli się z człowiekiem swym zatroskaniem o losy świata. Nikt z tej współpracy nie jest wykluczony, bo też nikt nie rodzi się przypadkowo i bez misji przysparzania dobra Królestwu Bożemu. Z licznego grona ludzkiej społeczności Stwórca powołał niektóre osoby do głębszej zażyłości z sobą, by uczestniczyły w Jego dziełach z większym wkładem dobrowolnej, ofiarnej miłości. Otrzymały one od Stwórcy cenne uzdolnienia oraz osobiste przymioty, dlatego też za ich życia stawiał przed nimi wysokie wymagania. W gronie tych wyjątkowych przyjaciół Boga znalazła się św. Teresa od Jezusa, karmelitanka z klasztoru Wcielenia w Awili.

Karmel Bosy „po polsku”...

Do pierwszego spotkania Polaków z reformowaną gałęzią Karmelitów – jak podają źródła - doszło w Rzymie na początku XVII w. W 1602 r., ówczesny student Kolegium Rzymskiego, Andrzej Brzechwa, jako pierwszy Polak przyjął habit karmelitański w klasztorze Santa Maria della Scala na Zatybrzu.

Z woli papieża, 3 lata później, kilku karmelitów bosych z klasztoru Santa Maria della Scala, wyruszyło z misją dyplomatyczno - duszpasterską do Persji. Ich droga prowadziła między innymi przez ziemie Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Zakonnicy, którzy przemierzając ziemie polskie, zyskali szacunek zarówno świeckich, jak i duchownych dygnitarzy, sami dostrzegli znakomite pole pracy na tych terenach. Na ich prośbę w maju 1605 r. kapituła generalna kongregacji włoskiej zadecydowała o założeniu klasztoru „w królewskim mieście Krakowie”. Już z końcem listopada tegoż roku pierwsi karmelici bosi zamieszkali w prowizorycznym klasztorze na przedmieściu Krakowa, za Bramą Mikołajską. Szybki rozwój gałęzi męskiej Zakonu sprawił, że już w 1617 r. powstała prowincja polska (należąca do kongregacji włoskiej).