Karmel Maryi Matki Nadziei

W 2012 roku minęło 400 lat od przybycia pierwszych Karmelitanek Bosych do Polski. Na zaproszenie polskich Karmelitów Bosych - 26 maja 1612 roku - przybyły do Krakowa cztery mniszki z  Flandrii, wśród których znajdowała się s. Maria od Trójcy Św., pierwsza przełożona klasztoru pw. Św. Marcina. Była ona wychowanką m. Anny od Jezusa, bliskiej współpracownicy św. Teresy od Jezusa i duchowej spadkobierczyni św. Jana od Krzyża. W ten sposób, w 50 lat od założenia pierwszego klasztoru Karmelitanek Bosych św. Józefa w Avili (1562), zostały przeszczepione do naszej Ojczyzny pierwotne tradycje Karmelu Terezjańskiego. Dały one początek długiej i bogatej obecności duchowych córek św. Teresy od Jezusa na ziemiach polskich.

Rozmowa z s. Marią Jadwigą OCD - matką przełożoną ełckiego Karmelu

Kwiecień w diecezjalnym Karmelu Maryi Matki Nadziei i św. Teresy od Dzieciątka Jezus w Witynach skłania do refleksji i wdzięczności Panu Bogu za łaskę rozpoczęcia budowy klasztoru. Pierwsze prace naziemne rozpoczęto przed czterema laty – 26 IV 2007 r., w liturgiczne wspomnienie Matki Bożej Dobrej Rady.

— Na jakim etapie znajduje się budowa klasztoru?

— Jak łatwo zauważyć, przejeżdżając obok naszego klasztoru, jesteśmy na etapie zakończenia głównych prac murarskich w drugiej części budynku, witającej osoby odwiedzające Karmel. Jak dotąd tylko w pierwszej części – we wschodnim skrzydle udało się zakończyć prace wykończeniowe zarówno wewnątrz pomieszczeń, jak i na zewnątrz (elewacja). Dopiero w ubiegłym roku to skrzydło budynku zostało w całości zagospodarowane i przystosowane do wymogów naszego życia o charakterze kontemplacyjno-klauzurowym oraz pustelniczo-wspólnotowym. Odwiedzający nas wiedzą, że spora część pomieszczeń przeznaczona jest dla gości. My natomiast zajmujemy pozostałą część pomieszczeń oddzielonych klauzurą. Przy mniejszej liczbie sióstr, jak to obecnie ma miejsce, jest dla nas wystarczająco dużo miejsca. Jednak klasztor powstaje dla wspólnoty mogącej liczyć 21 sióstr. Druga część planowanej budowli pozostaje od dwóch lat w stanie surowym. Tu między innymi przygotowywana jest większa kaplica zewnętrzna dla osób, które będą mogły uczestniczyć z nami we wspólnej Eucharystii i nabożeństwach oraz docelowa kaplica klauzurowa dla sióstr.

Od kilku już lat Siostry Karmelitanki są w diecezji ełckiej. Można powiedzieć, że wrosły już w mazurski krajobraz. Zmagają się z codziennością ludności zamieszkującej, tereny w Polsce uważane za jedne z biedniejszych. Jednak bardzo się różnią od mieszkańców. Przede wszystkim swoją radością i zaufaniem Bogu.

Każde spotkanie z nimi jest niezwykłe. Przychodzimy kiedy nie rozumiemy swoich doświadczeń: utrata dziecka, nieuleczalna choroba, rozpad małżeństwa… Dzielą się z nami swoimi łzami wzruszenia, słowem pocieszenia, obecnością. I Modlitwą, która naprawdę jest wielką łaską, bo pozwala nam przetrwać, spojrzeć na te trudy, jak na coś, co wpisane jest w życie – w ten bilans zysków i strat… Mówimy, czy piszemy także o radościach: że dziecko przyszło na świat, ktoś dostał pracę, córka zdała maturę, ktoś inny zdał egzamin na prawo jazdy, operacja przebiegła bez komplikacji… Cieszymy się i włączamy nasze Siostry w naszą radość. One cieszą się naszym szczęściem.

Dzień Życia Konsekrowanego zachęca do zadania pytań tym, którzy takie życie wybierają. Na wątpliwości Marty odpowiadają s. Benedykta oraz s. Joanna z Karmelu Maryi Matki Nadziei i św. Teresy od Dzieciątka Jezus w Witynach koło Ełku.

— Słyszałam w jednym z kazań, że zakon jest taką rodziną. Jeżeli tak, to co z rodzeństwem, rodzicami...?

— Droga Marto. Tak, zakon jest rodziną, ale nieco inną niż rodzina, w której się wychowaliśmy. Warto wsłuchać się w słowa Chrystusa: Oto moja matka i moi bracia, bo kto pełni wolę Ojca mojego, ten jest mi bratem, siostrą i matką. Rodzina zakonna oznacza takie właśnie więzi: z Jezusem Chrystusem oraz z braćmi i siostrami. Głębokie więzi, jakie może stworzyć tylko sam Bóg.

Kiedy Bóg powołuje człowieka, daje łaskę. W niej zawarta jest siła do pokonania trudności związanych z opuszczeniem swoich bliskich (domu rodzinnego, przyjaciół). W istocie jednak nigdy nie opuszczamy tych, których kochamy, ponieważ w Bogu miłujemy ich o wiele bardziej prawdziwie, bezinteresownie. Miłość taka sięga poza zasłonę doczesnego świata i kieruje się ku przyszłości. Pragniemy bowiem spotkać się ze wszystkimi naszymi bliskimi w wieczności i za ich zbawienie ofiarujemy nasze życie i powołanie.