Karmel Maryi Matki Nadziei

Zobowiązania przyjmujących i noszących szkaplerz

Przyjęcie szkaplerza świętego pociąga oczywiście za sobą pewne wymagania. Jego nałożenie jest bowiem agregacją do rodziny karmelitańskiej i zapewnia uczestnictwo w jej duchowych dobrach. I tak jak zakonnicy, odpowiadając pozytywnie na dar powołania, składają śluby zakonne, zobowiązując się do życia w czystości, ubóstwie i posłuszeństwie, tak i wierni przyjmujący szkaplerz zobowiązują się do prowadzenia autentycznego życia chrześcijańskiego. Pamiętają oni – mówiąc krótko – o codziennej modlitwie, przystępują często do sakramentów świętych, aktualizują na co dzień najważniejsze przykazanie miłości Boga i bliźniego, darzą szczególną czcią Matkę Najświętszą i naśladują Jej cnoty. A szkaplerz, który widnieje ustawicznie na ich piersi, przypomina im o tym wszystkim[45].

Mówiąc nieco szerzej, duchową treścią nabożeństwa szkaplerznego jest oddanie się, poświęcenie (konsekracja) Matce Najświętszej. Pius XII widzi w szkaplerzu znak poświęcenia się Najsłodszemu Sercu Dziewicy Niepokalanej[46] i dodaje, że chrześcijanin, przyjmując i nosząc ten znak “przyznaje się otwarcie, iż przynależy do Najświętszej Maryi Panny, całkiem podobnie jak ów rycerz z epoki XIII wieku – kiedy to szkaplerz wziął początek – który czując na sobie wzrok swej damy i odziany jej kolorami, wolałby raczej umrzeć niż je splamić”[47].

Św. Alfons Liguori, który bardzo cenił duchowość karmelitańską, zaznaczył w swych Gloriach Maryi, że wierni przywdziewają szkaplerz święty jako znak poświęcenia się na służbę Maryi; jako znak pozostawania wiernymi dziećmi Matki Bożej[48].

Decyzja poświęcenia się Matce Bożej jest dobrowolnym wyborem chrześcijanina; wyborem natchnionym wiarą, miłością i chęcią naśladowania cnót Matki Najświętszej. Poświęcenie to jest zatem czymś bardzo wewnętrznym, osobistym, angażującym ducha osoby. Może ono jednak i powinno objawiać się na zewnątrz, za pośrednictwem obrzędów czy znaków materialnych, widzialnych i doświadczalnych. Posługiwanie się tymi znakami jest czymś właściwym dla natury człowieka. Sam Pan Jezus ustanowił przecież sakramenty święte, czyli widzialne, namacalne znaki swej łaski. Podobnie i ustanowione przez Kościół sakramentalia są widzialnymi znakami, pozwalającymi nam uświęcić różne okoliczności życia[49].

Szkaplerz jest właśnie jednym z sakramentaliów. Jest on zatem widzialnym i zatwierdzonym przez Kościół znakiem, przez który okazujemy na zewnątrz nasze oddanie się Maryi, nasze uczucia miłości, które żywimy ku Matce Chrystusa. Podobnie jak obrączka ślubna, którą małżonkowie noszą jako świadectwo ich miłości i wierności, tak szkaplerz święty, okrywający piersi czcicieli Matki Najświętszej, świadczy wobec wszystkich, że jesteśmy poświęceni na służbę Maryi i przypomina nam on ustawicznie o naszych zobowiązaniach chrzcielnych i o naszej godności dzieci Bożych.

Poświęcenie się Matce Bożej, którego szkaplerz jest wyrazem, polega przede wszystkim na naśladowaniu Jej cnót. Św. Teresa od Jezusa pisze: Starajmy się, córki moje, choć w maluczkiej jakiejś cząsteczce, stać się podobne w pokorze tej Pannie Najświętszej, której szatę nosimy[50].Pius XII napomina wszystkich noszących szkaplerz, aby mieli w pamięci tejże Dziewicy pokorę i czystość; aby w prostocie Maryi dostrzegali oznakę skromności i niewyszukanego bycia[51]. Cały Kościół zresztą, jak wyznaje ostatni sobór, rozważa Jej tajemniczą świętość i naśladuje Jej miłość[52].

Szkaplerz święty, jako znak przynależności do Maryi, jest więc ciągłym wezwaniem do zgłębiania tajemnicy Jej życia wewnętrznego, poświęcenia się bez reszty – na Jej wzór – pełnieniu woli Bożej i wiernej służby Synowi Bożemu i braciom.