List Apostolski Ojca Świętego Franciszka do wszystkich Osób Konsekrowanych

z okazji Roku Życia Konsekrowanego

Najdrożsi kobiety i mężczyźni konsekrowani!

Piszę do was jako Następca Piotra, któremu Pan Jezus powierzył zadanie umocnienia swoich braci w wierze (Łk 22,32), i piszę do was, jako wasz brat, konsekrowany Bogu, podobnie jak i wy.

Razem dziękujemy Ojcu, który nas powołał do pójścia za Jezusem w pełnym posłuszeństwie Jego Ewangelii i w służbie Kościołowi oraz wlał w nasze serca Ducha Świętego, dającego nam radość i sprawiającego, że świadczymy całemu światu o Jego miłości i Jego miłosierdziu.

Odpowiadając na odczucia wielu z was oraz Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, z okazji 50. rocznicy Konstytucji dogmatycznej o Kościele Lumen gentium, która w rozdziale VI mówi o zakonnikach, a także dekretu Perfectae caritatis o odnowie życia zakonnego, postanowiłem ogłosić Rok Życia Konsekrowanego. Rozpocznie się on 30 listopada bieżącego roku, w pierwszą niedzielę Adwentu, a skończy się w święto Ofiarowania Pana Jezusa w Świątyni, 2 lutego 2016 r.

Życie konsekrowane w Kościele dzisiaj
Ewangelia, Proroctwo, Nadzieja

Gołąb podtrzymuje swoim skrzydłem wielościenny globus, kładąc się na wodach, z których wynurzają się trzy gwiazdy, osłonięte drugim skrzydłem.

Logo roku życia konsekrowanego w swojej symbolice wyraża podstawowe wartości życia konsekrowanego. Podkreśla ono „nieustanne działanie Ducha Świętego, który w ciągu wieków pomnaża bogactwa płynące z praktyki rad ewangelicznych poprzez liczne charyzmaty, a także w ten sposób sprawia, że w Kościele i w świecie, w czasie i przestrzeni nieustannie jest obecne misterium Chrystusa” (VC 5).

W tym znaku graficznym przestawiającym gołębia można dopatrzeć się arabskiego słowa oznaczającego Pokój. Jest to przypomnienie, że powołanie do życia konsekrowanego ma być przykładem powszechnego pojednania w Chrystusie.

ROK ŻYCIA KONSEKROWANEGO

Kochane Siostry w Chrystusie Panu!

Radują się serca nasze z otrzymanego powołania, w którym objawia się przeogromna wielkość Chrystusa królującego i nieograniczona moc Ducha Świętego działającego przedziwnie w Kościele. Ten wspaniały dar to inicjatywa Boga, to łaska uzdalniająca nas do głoszenia i świadczenia o tym, czego dokonuje w nas Ojciec przez Syna w Duchu Świętym swoją miłością, swoją dobrocią, swoim pięknem.

Uwiodłeś mnie Panie. A ja pozwoliłem się uwieść! (por. Jer 20,7) W tym szczególnym i wyjątkowym Roku w Kościele powszechnym, poświęconym życiu konsekrowanemu na całym świecie, łączymy się duchowo ze wszystkimi, którzy dali się uwieść Chrystusowi i poszli za Nim. Ta przygoda miłości z Chrystusem prowadzi do radosnego głoszenia życiem i słowem, piękna ubóstwa w duchu i czystości serca, posłuszeństwa i wolności w służbie braciom. (por. Rozpocząć na nowo od Chrystusa, nr 45).

Drodzy Siostry i Bracia,

Z woli papieża Franciszka od pierwszej niedzieli Adwentu 2014 roku do 02 lutego roku 2016 w całym Kościele będzie trwał Rok Życia Konsekrowanego. Będzie on przeżywany pod hasłem: „Ewangelia, proroctwo, nadzieja – życie konsekrowane w Kościele dzisiaj”.

Ogłaszając ten Rok w listopadzie 2013 r. papież powiedział: „życie konsekrowane jest złożone, jest pełne łaski ale i grzeszności. W tym roku pragniemy uznać i wyznać nasze słabości, pragniemy też z mocą pokazać światu ile wśród nas jest świętości i żywotności. Jak wiele jest świętości ukrytej w naszych domach, klasztorach, ale przez to nie mniej owocnej, która sprawia, że konsekrowani są “żywymi ikonami Boga” po trzykroć Świętego.

W całym świecie żyje obecnie ok. 950 tys. osób konsekrowanych, czyli sióstr zakonnych, braci i ojców, osób należących do Instytutów Świeckich i do Indywidualnych Form Życia Konsekrowanego. Warto sobie uświadomić że jest ich ponad dwa razy więcej niż kapłanów (410 tys.). Wszystkie te osoby oddają całych siebie na służbę Bogu i ludziom poprzez naśladowanie Jezusa na drodze rad ewangelicznych. Bez ich świadectwa i poświęcenia trudno sobie wyobrazić życie Kościoła. Mówił o tym 2 lutego 2013 roku papież Franciszek: Pomyślmy jednak, co by było, gdyby zabrakło sióstr zakonnych w szpitalach, na misjach, w szkołach. Wyobraźcie sobie Kościół bez sióstr zakonnych! Nie można sobie tego wyobrazić. One są tym darem, tym zaczynem, który prowadzi naprzód Lud Boży.