Karmel Maryi Matki Nadziei

Kochani nasi Dobroczyńcy,

Tegoroczny Wielki Post jest czasem naznaczonym okrutną wojną na Ukrainie. Jest czasem wielkiej, solidarnej modlitwy o nastanie pokoju. Jest również czasem niesienia pomocy potrzebującym i przyjmowania uchodźców wojennych pod nasz dach rodzinny, któremu na imię Polska. W Karmelu wspieramy materialnie i duchowo potrzebujących. Trwając w ufnej modlitwie mocno wierzymy, że miłość i dobro przywrócą ludziom utracony pokój. O taką miłość, która jest zdolna przemienić każde serce, błagamy Boga w naszej codziennej modlitwie. Miłość do Boga i do drugiego człowieka, która wszystko ocala i nigdy nie traci nadziei. Staramy się każdego dnia pamiętać, że jest on darem od Boga, a każdy trud wkładany w nasze ciężkie prace, przeżyć w duchu miłości, która budując przygotowuje świat wokół nas na przyjęcie z Bożych rąk każdego dobra, jakiego On Sam pragnie dla człowieka.

Kim jestem? Kim chce mieć mnie Bóg?

Te krótkie rozważania wyrażone słowem i muzyką mogą stać się punktem odniesienia w spojrzeniu na siebie i swoje życie.

Kim jestem? Kim chce mieć mnie Bóg?

Pieśni skruchy zostały napisane jako odzew na krótkie rozważania Abpa Adriana Galbasa SAC. W okresie Wielkiego Postu mogą stać się pomocą w spojrzeniu na naszą więź z Bogiem, na nas samych i naszą drogę życia...

Kim chce mieć mnie Bóg? Kim chcę być dla Boga.

tekst, muzyka, śpiew - s.Agnieszka Brzozowska OCD
piano - Jan Zeyland
realizacja nagrania - Grzegorz Kopala

Pieśni skruchy: 1 Pycha. „Ktoś pełen siebie”. Nie musi tak być

Pycha, najprościej ujmując, jest grzechem intelektu, dlatego jej synonimem jest zarozumiałość. O człowieku pysznym mówi się potocznie he is full of himself — „ktoś jest pełen siebie”. Jeśli dostrzegam, jak często odwracam się od Boga i stawiam siebie w Jego miejsce nawet w najdrobniejszych sprawach, jeśli jestem "napełniony sobą" i już nie chcę potrzebować nikogo, a jednak odczuwam w sercu niepokój i skrytą głęboko tęsknotę za Kimś Większym, to jest droga skruchy, która prowadzi przez pokorną służbę, poświęcenie i uniżenie. Ewagriusz z Pontu napisał: Demon pychy jest sprawcą najgłębszego upadku duszy. Namawia człowieka, aby nie uznawał Boga za wspomożyciela, lecz by sądził, że sam jest źródłem swych prawych czynów, a także by pysznił się przed braćmi, mając ich za głupców, gdyż nie pojmują wszyscy jego [rzekomej] wielkości.

Kim jestem? Kim chce mieć mnie Bóg?

Te krótkie rozważania wyrażone słowem i muzyką mogą stać się punktem odniesienia w spojrzeniu na siebie i swoje życie.