Karmel Maryi Matki Nadziei

i św. Teresy od Dzieciątka Jezus w Ełku

20 lat naszej obecności w Ełku!

Życie konsekrowane w Kościele dzisiaj
Ewangelia, Proroctwo, Nadzieja

Gołąb podtrzymuje swoim skrzydłem wielościenny globus, kładąc się na wodach, z których wynurzają się trzy gwiazdy, osłonięte drugim skrzydłem.

Logo roku życia konsekrowanego w swojej symbolice wyraża podstawowe wartości życia konsekrowanego. Podkreśla ono „nieustanne działanie Ducha Świętego, który w ciągu wieków pomnaża bogactwa płynące z praktyki rad ewangelicznych poprzez liczne charyzmaty, a także w ten sposób sprawia, że w Kościele i w świecie, w czasie i przestrzeni nieustannie jest obecne misterium Chrystusa” (VC 5).

W tym znaku graficznym przestawiającym gołębia można dopatrzeć się arabskiego słowa oznaczającego Pokój. Jest to przypomnienie, że powołanie do życia konsekrowanego ma być przykładem powszechnego pojednania w Chrystusie.

banner-rzk-565x337

Symbole

Gołąb nad wodami

Gołąb należy do klasycznej symboliki przedstawiającej działanie Ducha Świętego, źródło życia i natchnienie stwórcze. Jest to przypomnienie początków historii: na początku Duch Boży unosił się nad wodami (por Rdz 1,2). Gołąb, osiadający na morzu pełnym ukrytego życia, przypomina cierpliwą i ufną płodność, a znaki, które go otaczają, ukazują stwórcze i odnawiające działanie Ducha Świętego. Gołąb przywołuje również konsekrację ludzkiej natury Chrystusa w jego chrzcie.

Wody, utworzone z mozaiki, wskazują na złożoność i harmonię elementów ludzkich i kosmicznych, w których Duch Święty sprawia, że „jęczą i wzdychają” zgodnie z tajemniczym planem Boga (Rz 8,26-27), dążąc do otwartego i owocnego spotkania, prowadzącego do nowego stworzenia. Wśród fal historii gołąb przelatuje nad wodami potopu (Rdz 8,8-14). Osoby konsekrowane, od zawsze pielgrzymując między narodami pod sztandarem Ewangelii, przeżywają różnorodność charyzmatów i posług jako „dobrzy szafarze różnorakiej łaski Bożej” (1 P 4,10); naznaczeni krzyżem Chrystusa aż do męczeństwa, wypełniają historię mądrością Ewangelii, Kościoła, który obejmuje i uzdrawia wszystko co ludzkie w Chrystusie.

Trzy gwiazdy

Przypominają tożsamość życia konsekrowanego w świecie, którą stanowi wyznanie Trójcy Świętej, znak braterstwa i posługa miłości. Wyrażają powiązanie i relacyjność miłości trynitarnej, którymi osoby konsekrowane starają się żyć na co dzień w świecie. Gwiazdy przypominają również potrójną złotą pieczęć, która w ikonografii bizantyjskiej ozdabia Maryję, całą Świętą, Matkę Boga, pierwszą Uczennicę Chrystusa, wzór i patronkę każdego życia konsekrowanego.

Wielościenny globus

Mały wielościenny symbol globu oznacza świat z różnorodnością narodów i kultur, jak mówi papież Franciszek (por. EG 236). Tchnienie Ducha Świętego podtrzymuje go i prowadzi w przyszłość. Wyraża zaproszenie skierowane do konsekrowanych mężczyzn i kobiet, „aby starali się być niosącymi Ducha (pneumatophóroi) – ludźmi prawdziwie duchowymi, będącymi ukrytym zaczynem historii” (VC 6).

Napis

Życie konsekrowane w Kościele dzisiaj
Ewangelia, Proroctwo, Nadzieja

Treść napisu kładzie kolejny nacisk na tożsamość i horyzonty, doświadczenie i ideały, łaskę i drogę, które życie konsekrowane przeżyło i nadal przeżywa w Kościele jako Ludzie Bożym, w pielgrzymce narodów i kultur ku przyszłości.

Ewangelia (Evangelium):

Wskazuje na podstawową zasadę życia konsekrowanego, którą jest „naśladowanie Chrystusa ukazane w Ewangelii” (PC 2a). Najpierw jako „żywa pamiątka życia i działania Jezusa” (VC 22), a następnie jako mądrość życia w świetle wielu rad zaproponowanych uczniom przez Mistrza (por. LG 42). Ewangelia daje ukierunkowującą mądrość i radość (por. EG 1).

Proroctwo (Prophetia):

Przypomina proroczy charakter życia konsekrowanego, które jest „szczególną formą uczestnictwa w prorockiej funkcji Chrystusa, którego Duch Święty udziela całemu Ludowi Bożemu” (VC 84). Można mówić o prawdziwej posłudze prorockiej, która rodzi się ze Słowa i karmi się Słowem Bożym, przyjmowanym i przeżywanym w różnych okolicznościach życia. Funkcja ta wyraża się w odważnym napominaniu, w ogłaszaniu nowych „odwiedzin” Boga i w poszukiwaniu „nowych dróg realizacji Ewangelii w historii, w dążeniu do Królestwa Bożego” (VC 84).

Nadzieja (Spes):

Przypomina ostateczne wypełnienie się chrześcijańskiego misterium. Żyjemy w czasach powszechnej niepewności i braku dalekosiężnych projektów. Nadzieja pokazuje swoją kruchość kulturową i społeczną, horyzont staje się ciemny, ponieważ „ślady Boga wydają się często zatarte” (VC 85). Życie konsekrowane cechuje ciągłe spojrzenie eschatologiczne: daje ono świadectwo o tym, że każda nadzieja będzie ostateczne spełniona i przemienia oczekiwanie w „misję, aby Królestwo rozszerzało się już tu i teraz” (VC 27). Życie konsekrowane jako znak nadziej staje się bliskością i miłosierdziem, parabolą przyszłości i wolnością od wszelkiego bałwochwalstwa.

Ożywieni miłością Bożą, rozlaną w sercach przez Ducha Świętego (por. Rz 5,5), osoby konsekrowane ogarniają świat i stają się pamięcią miłości trynitarnej, pośrednikami komunii i jedności, trwającymi na modlitwie wartownikami na skraju historii, solidarnymi z ludzkością w jej  utrapieniach i cichym poszukiwaniu Ducha.

tekst oryginalny: Kongregacja Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego
tłumaczenie: Tadeusz Bargiel OFMCap


Źródło: Dom Rekolekcyjny Braci Mniejszych Kapucynów w Tenczynie