Karmel Maryi Matki Nadziei

Zawierzyć – to tak łatwo powiedzieć…

Taki piękny czas. Tyle myślimy, mówimy, oglądamy, wspominamy, modlimy się. Maryja Matka Boga zdaje się być obecna wszędzie. Patrzymy, rozważamy, Ona nas zachwyca, nawet inspiruje. To wyraźnie Jej czas. Może nawet chcemy zrobić jakiś krok, coś z Niej uczynić swoim, tylko jak? Jak to zrobić? Jezus Ukrzyżowany, który za chwilę zamknie swoje święte usta mówi „Oto Matka Twoja”. Dalszej nauki nie usłyszymy, to Jego ostatnie słowo do nas. Oto Matka Twoja.

Zawierzyć przez Maryję, to uznać niezachwianie, że to co Pan nam zostawił wystarczy do świętości. Zawierzyć przez Maryję to uznać niezachwianie, że Jej droga, Jej sposób przyjmowania życia jest pewny i możliwy.

Mamy Matkę. Tę piękną i tak oczywistą prawdę wypowiedział w Fatimie papież Franciszek.
Mamy Matkę! Serca na nowo zachwyciły się prawdą, która jest naszym „zachwytem codziennym”.
Mamy Matkę! Dwa słowa, jak poruszające serce dzwonu liny, wprawione w ruch właśnie tam, w Fatimie.
Mamy Matkę! Zachwyt, który jest prostą odpowiedzią serca na dar z Rąk Źródła każdego zachwytu.

Ełcki Karmel od pierwszych chwil istnienia funkcjonuje w świadomości otaczających nas ludzi jako Dom Matki. Dom pocieszenia dla cierpiących, dom nadziei dla bezowocnie oczekujących potomstwa, dom radości dla przybywających z dziękczynieniem czy po prostu dom, w którym pod okiem Maryi człowiek odpoczywa i odzyskuje tożsamość Dziecka Bożego. Patrząc na przybywających widzimy, że w tym miejscu Maryja najbardziej wyczekuje rodzin, dzieci, matek oczekujących potomstwa, ludzi młodych stających przed wyborem życiowej drogi, powołanych na drogę życia kapłańskiego i konsekrowanego.

Za każdego człowieka nieskończenie dziękujemy Bogu, każdego otaczamy nasza siostrzaną modlitwą.

Zdaje się, że każdy człowiek doświadczył w życiu poczucia „bezdomności”, tej nieznośnej lekkości istnienia, która rzuca nas z miejsca na miejsce, okrada z każdej pewności, wytrąca z rąk najbardziej sprawdzone narzędzia i sposoby rozwiązywania spraw. Nic w tym dziwnego skoro sam Jezus mówi nam, że nie jesteśmy z tego świata. Ale czy można żyć owocnie, spokojnie, nie mając poczucia, że jest miejsce w którym jestem „u siebie”?

Różaniec. Sięgamy po niego z różnym nastawieniem, czasem to modlitwa prośby, czasem niemocy. Bywa, że mechanicznie przesuwamy koraliki, bywa, że niezdolni do niczego więcej zaciskamy go w dłoni. Jednego dnia rozważamy kolejne tajemnice szukając w nich odpowiedzi, innego wędrujemy z Maryją i Jezusem. Ta niezwykła modlitwa zawsze potrafi nas odnaleźć tam gdzie jesteśmy, takimi jakimi jesteśmy. I zawsze jest spotkaniem. Spotkaniem z Jezusem i Jego Matką, spotkaniem z Miłością i Prawdą. Rozmową, prostym trwaniem, towarzyszeniem…